EY KOPUZ İLE ÇEŞTE

Ey kopuz ile çeşte aslın nedürür işte,
Sana sual sorarım eydiver bana uş de.

Eydür ki, aslım ağaç, koyun kirişi birkaç,
Gel irşetim dinle geç, aklı koma beleşte.

Eydirler bana haram, ben uğruluk değilim,
Çünkü aslım mısmıldır, ne varımış kirişte.

Bana kiriş dediler, aşka giriş dediler,
Benim adım aşk verdi, ben durmazam kolmaşta.

Şâdilik ile geldim, işbu âleme doldum,
Mürvetlere düzüldüm, kodular işbu düşde.

Ağaç deri derildi, kiriş ile bir oldu,
Aşk denizine daldı, bahane yok bu işte.

Mevlânâ sohbetinde saz ile işret oldu,
Arif manaya daldı, çün biledir ferişte.

Ferişteyi anmaktan bilesin murat nedir?
Gece gündüz biledir senin ile her işte.

Ol ferişteler adı Kiramen Katibin'dir,
Yazmaktan usanmazlar, ırmazlar yazda kışta.

Birisi sağ omzunda, birisi sol omzunda,
Birisi hayrın yazar, birisi şer cünbüşte.

Kâğıtları tükenmez, ne hot mürekkepleri,
Aşınmaz kalemleri, kayımlardır o işte.

Hem meyhaneye varır, hem puthaneye girer,
Bunlar saklarlar seni, sen gafilsin bu işte.

Yunus imdi Sübhân'ı vasfeylegil gönülde,
Ayrı değil ariften bu kopuz ile çeşte.

 
Yunus Emre (k.s)