NE SÖZ KELECİ DER İSEM

Ne söz keleci der isem, dilim seni söyleyecek,
Nerde yürürsem yürürüm, senden yana kaçar dilek.

Haktır seni sevmezlere cansız sûrettir der isem,
Onun için canlılara senin gibi mâşuk gerek.

Söyledin cümle âleme, henüz nikap içindesin,
Bir dem perdesiz yürüsen, iki cihan olur helek.

Dev, peri, insan ve melek, sever seni her mahlûkat,
Hayran olup ileyinde durmuş mudur hûr u melek.

Nuştur senin elin ile zehr-i katil içer isem,
Bilmezim ne manası var, o olur canıma tiryak.

Ger şehd-ü şekker yer isem, sensiz ağıdır canıma,
Çün canımın sensin tadı, nerde bulam senden yeğrek?

Yüz bin eğer cevr-ü cefa uğrar ise sûretime,
Hiç eksilmez şâdîliğim, cümlesin yur seni sevmek.

Ne var eğer Yunus dahi aşk içinde zerre ise,
Aşk datıyla kayimdürür yer ile gök çarh-ı felek.

 
Yunus Emre (k.s)

NE DER İSEM SÖZÜM YÜRÜR

Ne der isem sözüm yürür, elimde ferman tutarım,
Ne edersem hükmüm revan, çün hükm-i sultan tutarım.

İns ile bu cinn ü peri, devler benim hükmümdedir,
Tahtım benim yel götürür, mühr-i Süleyman tutarım.

İblis-ü Âdem kim olur, ya aza ya da azdıra,
Cümle benim eyi yavuz, kamusun benden tutarım.

Dünya benim rızkım durur, kavmi benim kavmim durur,
Her dem benim yargım yürür, yargımı handa tutarım.

Senin gibi can var iken âb-ı hayat isteyeni,
Karanuluğa gireni ben anı hayvan tutarım.

Onsuz olursam ölürem, onunla diri oluram,
Siz sanmanız ki dirliği hemişe candan tutarım.

Dinim imanım oldurur, onsuz olursam dünyada,
Ne puta, haça taparım, ne din ne iman tutarım.

Yunus aydır: Hiç şek değil, ben oyumdur, o benimdir,
Ben ne desem o dost tutar, dost dediğin ben tutarım.

 
Yunus Emre (k.s)

NE ACEP OLUR ŞU ADEM OĞLANI

Ne acep olur şu âdem oğlanı,
Öleceğin hiç gönlüne gele mi?
Azrail çırnağın vurup canına,
Alacağın hiç gönlüne gele mi?

Azrail alır bu cümle canları,
Toprağa düşürür nazik tenleri.
Giydirirler sana yensiz donları,
Giyeceğin hiç gönlüne gele mi?

Gelir nöbetin dolanı dolanı,
Ağlasana sen bulanı bulanı.
Halkın önünde beğeni beğeni,
Yunacağın hiç gönlüne gele mi?

Gece gündüz zikreylesin dilimiz,
Gizli değil, ayan sana halimiz.
Karanlık kabirde bir gün yalınız,
Kalacağın hiç gönlüne gele mi?

Yunus Emre'm eydür: Hele burada,
Heman ömrüm zayi geçti arada.
Yarın Hak yanında yüzü karada,
Olacağın hiç gönlüne gele mi?

 
Yunus Emre (k.s)

NASİHAT KANDİLİNDEN BİR İŞARET GÖRÜNDÜ

Nasîhat kandilinden bir işâret göründü.
Tenim içinde canım andan yana süründü

Nefsimin ejderhâsı döndü bana haml’etti
Kanâat hay demezse yeri göğü yer imdi

Kanâatı yâr edin uyma nefs dileğine
Eresin hakîkate yerin buldun dur imdi

Kanâat dediğini eğ’er sen tutmaz isen
Nefsine uyar isen ser-gerdan ol yor imdi

Yunus Hak tecellîsin şiir dilinden söyler
Canda gevher var ise Hak’tan yana yür’imdi

 
Yunus Emre (k.s)

NE OTURURSUN TAŞ KAPIDA

N’oturursun taş kapıda?
Gör içeri neler gezer?
Tamah artırır daima,
Saf bağlamış fitne gezer.

Gel şimdi gel kanâata,
Usan tutmaz tez bin ata.
Olmaya ki ecel yete,
Fâsid ola satı pazar.

Sen kanda isen teslim ol,
Kamulardan aşağa dur.
Edeb tâcın başına ur,
Gör müfsid nicesi kızar.

Yaramazdır buhl ü haset,
Kibir mübârizdir gayet.
Kökünü kaz yabana at,
Fârığ otur ey gam-güzâr.

Kogıl bu dünyâ bâbını,
Öğret dostluk edebini.
Bulursan usta bânını,
Ne varan kaldan zarar.

Kibr ü menîdir subaşı,
Delim kişidir yoldaşı.
Sen olmagıl onun eşi,
Ona uyan yoldan azar.

Var dediğim yerlerde dur,
Hıkd u hasedi oda ur.
İhlâs gelir cümleyi yur,
Yunus yolu yavlak durur.

 
Yunus Emre (k.s)

KİMSE DOYMAZ BU NAZARA

Kimse doymaz bu nazâra,
Aşk ile kim pençe vura?
Bu nazara karşı duran,
Hanumânın garka vere

Çün elini aşka vura,
Aşk okuna kimdir dura?
Gökyüzünden melâiki,
Aşk onu indire yere.

Gör Hârut Mârut ne idi?
Hazrette ferişte idi.
Nasîbin aşka aldırıp,
Makamın Zühre'ye vara.

Abdestimiz, namazımız,
Doğruluktur taâtımız.
Aşk ile bağladık kamet,
Safımızı kim ayıra?

Mescid medrese olduğu,
Pak cemaat kılındığı.
Halayık saf saf durduğu,
Aşk şükrânesidir zere.

İçimde yanar aşk odu
Gönlümde onun hasedi.
Aşk odunun tütününden
Yunus'un benzi sarara.

 
Yunus Emre (k.s)

KİMİN NE ZERRESİ VARDIR

Kimin ne zerresi vardır sana kılınç yürütmeye,
Cümle âlem elindedir, kim ne bilir el katmaya.

Veren alan sen olucak, kim cünbüş eyleye bile,
Her kandasa kudret senin pîr-ü yiğit oynatmaya.

Cümle hazneler senindir, kime dilersen veresin,
Kimin ne zehresi vardır, destursuz adım atmaya.

İki cihanın varlığın kudret eli tutup durur,
Yol yokturur kimseye sensiz bir adım atmaya.

Cümle âlemin üstüne hayrı şerri saçan sensin,
Hışm u rahmet havâledir kendi aslına katmaya.

Tevfik inâyet olmasa kim sebep eyleyebile,
Her kandasa kudret senin her işe el uzatmaya.

İblis ü Âdem kim olur burda fodulluk eyleye,
Yerli yerine sen kodun, kul geldi kulluk kılmaya.

Ey yârenler, siz bu sözü dinlen gönül kulağıla,
Can dudağı hâlis gerek aşk şarabını tatmaya.

Bu dirliği duyan canın hiç fikri bunda değildir,
Yunus dilin yumuşdurur bu tevhidi ayıtmaya.

 
Yunus Emre (k.s)

KELECİ BİLEN KİŞİNİN

Keleci bilen kişinin,
Yüzünü ağ ede bir söz.
Sözü pişirip diyenin,
İşini sağ ede bir söz.

Söz ola kese savaşı,
Söz ola kestire başı.
Söz ola ağulu aşı,
Bal ile yağ ede bir söz.

Kelecilerin pişirgil,
Yaramazını şeşirgil.
Sözün us ile düşürgil,
Dimegil çağ ede bir söz.

Gel ahi ey şehriyari,
Sözümüzü dinle bari.
Hezar gevher ü dinarı,
Kara taprağ ede bir söz.

Kişi bile söz demini,
Demeye sözün kemini.
Bu cihan cehennemini,
Sekiz uçmağ ede bir söz.

Yürü yürü yolun ile,
Gafil olma bilin ile.
Key sakın ki dilin ile,
Canına dağ ede bir söz.

Yunus şimdi söz yatından,
Söyle sözü gayetinden.
Key sakın o şeh katından,
Seni ırağ ede bir söz.

 
Yunus Emre (k.s)

KAÇAN O DİLBER BENİM

Kaçan o dilber benim gözüme tudaş oldu,
Ald’usumu aklımı gönlüme yoldaş oldu.

Gönlüm aydır benim kulu, canım aydır benim kulu,
Hiç bilmezim kimindir o, ara yerde savaş oldu.

Bu ikisi arasında bildim devlet benim imiş,
Hiç danışığım yok iken başım onunla hoş oldu.

Her nereye bakar isem odur gözüme tuş olan,
Önüm, ardım, sağım, solum genç yaz oldu ger kış oldu.

Hızr u İlyas değil iken ölmez dirliğe sataştım,
Hergiz yemez içmez iken içim dopdolu aş oldu.

Cümle âlemin gönlünde vardır onun mahabbeti,
Onu candan sevmeyenin bil ki îmânı taş oldu.

Senin aşkın odu meğer sıçramaya kimseneye,
Bir zerre değdi Yunus’a cihan içinde fâş oldu.

 
Yunus Emre (k.s)

İŞİTİN EY YARENLER III

İşitin ey yarenler,
Aşk bir güneşe benzer.
Aşkı olmayan gönül,
Misal-i taşa benzer.

Taş gönülde ne biter?
Dilinde ağu tüter.
Nice yumşak söylese,
Sözü savaşa benzer.

Aşkı var, gönül yanar,
Yumuşar, muma döner.
Taş gönüller kararmış,
Sarp katı kışa benzer.

O sultan kapısında,
Hazreti tapısında.
Aşıkların yıldızı,
Her dem çavuşa benzer.

Geç Yunus endişeden,
Gerekse bu bişeden.
Ere aşk gerek önden,
Ondan dervişe benzer.

 
Yunus Emre (k.s)